तारीख पे तारीख.............

पॅलेस्टिनला स्वतंत्र राज्याचा दर्जा देतानाच वेस्ट बँक आणि पूर्व जेरुसलेम इस्रायलच्या ताब्यातून मुक्त करण्यासंबंधीचा जॉर्डनने मांडलेला ठराव नुकताच संयुक्त राष्ट्रांच्या सुरक्षा समितीने फेटाळला. ही समिती असते १५ सदस्यांची. त्यातले चीन, फ्रान्स, रशिया, ब्रिटन आणि अमेरिका हे कायमचे सदस्य. बाकीचे दोन वर्षांसाठी निवडले जातात. समितीत कोणताही ठराव मंजूर होण्यासाठी नऊ मते आवश्यक असतात; पण तीही पॅलेस्टिनला मिळू शकली नाहीत. चीन, फ्रान्स, रशिया, जॉर्डन, चाड, चिली, लक्झेम्बर्ग यांनी त्याला पािठबा दिला. अमेरिकेने इस्रायलची बाजू घेतली. हा ठराव हाणून पाडण्यासाठी अमेरिकेचे परराष्ट्रमंत्री जॉन केरी झटून प्रयत्न करीत होते. त्यातूनही तो मंजूर होण्याची वेळ आलीच तर अमेरिका आपला नकाराधिकार वापरेल असेही जाहीर करण्यात आले होते. जॉर्डनने हा ठराव घाईगडबडीने आणला हे खरे. पॅलेस्टिनी नेतृत्वाच्या दबावाशिवाय हे झालेले नाही हेही खरे. नव्या वर्षांत आपण किमान सुरक्षा समितीपर्यंत तरी पोचावे ही पॅलेस्टिनी नेत्यांची इच्छा होती. ती पूर्ण झाली, पण त्याचा उपयोग मात्र काहीही झाला नाही. हा ठराव मंजूर झाला असता, तर तो इस्रायलने किती मान्य केला असता हा भाग आहेच. पण इस्रायलवर असा कोणताही दबाव आणणे मुळातच अमेरिकेला मान्य नव्हते. याचे कारण इस्रायल आणि अमेरिका यांच्या संबंधांत जेवढे आहे, तेवढेच ते इस्रायलच्या अंतर्गत राजकारणातही आहे. यंदा इस्रायलमध्ये निवडणुका होत आहेत आणि इस्रायलला ताब्यातील भूभाग सोडण्यास बाध्य करणारा ठराव मंजूर झाला असता तर सत्ताधारी पक्षाला दारुण पराभवाशिवाय अन्य काहीही दिसले नसते. केरी यांनी हा ठराव नामंजूर व्हावा यासाठी दोन दिवसांत विविध देशांच्या प्रतिनिधींना तेरा वेळा दूरध्वनी केला. इस्रायल आणि पॅलेस्टिन संघर्ष चच्रेतून, वाटाघाटींतून सुटावा अशी अमेरिकेची याबाबतची भूमिका आहे. त्यासाठी स्वत: केरी गेले अनेक महिने प्रयत्न करीत होते, पण त्याला यश आलेले नाही. ते येण्याची शक्यताही नाही. कारण मुळातच इस्रायल हा देश स्वत:चे राष्ट्र म्हणून जगण्याचा हक्क ठासून मांडत असताना दुसऱ्यालाही तो हक्क असू शकतो हे मानण्यासच तयार नाही. पॅलेस्टिनी स्वातंत्र्यवाद्यांकडून केल्या जाणाऱ्या दहशतवादी कारवाया, त्यात मारले जाणारे निरपराध इस्रायली नागरिक यांच्या आडून इस्रायलची दडपशाही सुरू असते हे या संघर्षांतील एक वास्तव आहे. गेल्या वर्षीच्या जुलमध्ये संयुक्त राष्ट्रांनी एका ठरावाद्वारे या वास्तवालाच दुजोरा दिला होता. गाझामध्ये इस्रायलने जो 'गरजेपेक्षा अधिक बलप्रयोग' चालविला होता, त्याचा निषेध करणाऱ्या या ठरावाच्या बाजूने भारतही उभा राहिला होता. पॅलेस्टिनला स्वतंत्र सार्वभौम राष्ट्राचा दर्जा असता तर इस्रायलच्या कारवायांना सीमेपलीकडचा दहशतवाद असे म्हटले जाऊ शकले असते. असा दर्जा मिळावा यासाठी पॅलेस्टिन अथॉरिटीचे अध्यक्ष महमूद अब्बास गेल्या चार वर्षांपासून प्रयत्न करीत आहेत. वेस्ट बँक, पूर्व जेरुसलेम आणि १९६७च्या सहा दिवसांच्या युद्धात इस्रायलने बळकावलेली गाझा पट्टी मिळून पॅलेस्टिन हे एक राष्ट्र व्हावे, असे त्यांचे स्वप्न आहे. मात्र पॅलेस्टिनच्या पदरात पडला तो केवळ संयुक्त राष्ट्रांच्या असदस्य निरीक्षक राष्ट्राचा दर्जा. या वर्षी पुन्हा एकदा पॅलेस्टिनला राष्ट्राचा दर्जा देण्यासंबंधीचा ठराव मांडण्यात येईल, असे ब्रिटनने म्हटले आहे. त्यातून काय हाती लागेल याबाबत पॅलेस्टिनी नेते साशंकच दिसतात. एकंदर संयुक्त राष्ट्रांची अवस्था ही 'दामिनी' चित्रपटातील त्या गाजलेल्या संवादात वर्णन केल्याप्रमाणे झालेली आहे. जेथे न्याय मिळत नाही, तर मिळते केवळ तारीख. पॅलेस्टिनलाही अशीच पुढची तारीख मिळाली आहे. तोवर त्या भागातील लोकांच्या नशिबात अन्यायाचेच साम्राज्य आहे.

पृथ्वीवर माणूस केव्हा आणि कसा आला?

विज्ञान आपल्याला सांगते की, अगणित सूर्यानी बनलेल्या आपल्या विश्वाचे वय सुमारे तेराशे कोटी वर्षे असून, त्यात आपला सूर्य सुमारे फक्त ५०० कोटी वर्षांपूर्वी निर्माण झालेला आहे. त्यानंतर म्हणजे सुमारे ४६० कोटी वर्षांपूर्वी पृथ्वीच्या जन्मदात्या हय़ा सूर्यापासून आपली पृथ्वी बनलेली आहे, पण तेव्हा ती एक अतिउष्ण जळता गोळा होती. ती थंड आणि जलमय व्हायला सुमारे शे-सव्वाशे कोटी वर्षे लागली. त्या सुमारास केव्हा तरी म्हणजे सुमारे तीन-साडेतीनशे कोटी वर्षांपूर्वी पृथ्वीवर कुठे तरी काही रासायनिक प्रक्रिया निसर्गत: होऊन आधी अल्गी शेवाळ व नंतर केव्हा तरी अगदी साधे अमिबा, बॅक्टेरियासारखे जिवाणू किंवा एकपेशी सजीव निर्माण झाले. नंतरची सुमारे दोनशे कोटी वर्षे पृथ्वीवर फक्त असलेच प्राथमिक अवस्थेतील सजीव होते. तेव्हा आजच्यासारखी जंगले किंवा पशू-पक्षीसुद्धा पृथ्वीवर नव्हते. नंतर सुमारे साठ कोटी वर्षांपूर्वीपासून सुमारे वीस कोटी वर्षांपूर्वीपर्यंत पृथ्वीवर बहुपेशीय पण कमी गुंतागुंतीची शरीरे असलेल्या सजीवांचे 'प्राचीन जीवयुग' होऊन गेले. पुढे वीस कोटी वर्षांपूर्वीपासून ते पाच कोटी वर्षांपूर्वीपर्यंत पृथ्वीवर सरपटणारे प्राणी व वेगवेगळे डायनॉसॉर आणि अनेक वनस्पती वगैरेंचे 'मध्यजीवयुग' होऊन गेले. त्यानंतर हय़ा शेवटच्या पाच कोटी वर्षांपूर्वी आज जगात दिसणाऱ्या सस्तन प्राण्यांचे 'नवजीवयुग' सुरू झाले. हय़ाच नवजीवयुगात सुमारे सव्वाकोटी वर्षांपूर्वी, मानवाचा पूर्वज असलेला बिनशेपटीचा, चतुष्पाद असलेला, पण दोन पायांवर चालण्याचा प्रयत्न करू लागलेला 'मानव-पूर्वज-मर्कट' पृथ्वीवर वावरत होता. हय़ाचे पुरावे शास्त्रज्ञांनी केलेल्या उत्खननात मिळालेले आहेत.

हीच वन्यप्राणी असलेली मर्कट जात शेवटची एक सव्वा कोटी वर्षे उत्क्रांत होत राहिलेली आहे. ती जात मागील दोन पायांवर, पण जरा पुढे वाकून चालू लागली व पुढील दोन पायांचा हातासारखा उपयोग करू लागली. उदाहरणार्थ, झाडावर चढताना फांद्या धरायला, जमीन खरवडून कंदमुळे खाण्यासाठी काढायला किंवा बीळ खणून लहानसहान प्राणी पकडून खायला किंवा झाडांच्या फांद्यांचा वा प्राण्यांच्या हाडांचा काठीसारखा हत्यार म्हणून उपयोग करायला वगैरे. हय़ा उत्क्रांतीत त्याला निसर्गनियमाने तीन महत्त्वपूर्ण गोष्टी प्राप्त झाल्या. एक म्हणजे हाताचा आकार बदलला व एका बोटाचा अंगठा बनला, जो इतर बोटांना टेकवता येऊ लागला. दुसरे म्हणजे कंठ थोडा उत्क्रांत होऊन तो वेगवेगळे आवाज काढू लागला. ज्यातून पुढे 'काही शब्द' आणि नंतर 'भाषा' निर्माण झाली व तिसरे म्हणजे हाताने अन्नाचे लहान तुकडे करून खाणे शक्य झाल्यावर, त्याला मोठय़ा जबडय़ाची गरज उरली नाही, त्यामुळे जबडा लहान होऊ लागल्याने डोक्यात मेंदूची वाढ व्हायला जागा निर्माण झाली व तशी मेंदूची वाढ क्रमश: होऊ लागली.

नंतर अवघ्या दहा-पंधरा लाख वर्षांपूर्वी हय़ा ऑस्ट्रेलोपिथेक्स किंवा ज्याला दाक्षिणात्य वानर असेही म्हणतात, त्याच्यापासून दोन पायांवर सरळ ताठ चालू शकणारा आदिमानव (होमो इरेक्टस) निर्माण झाला आणि त्यानंतर आजपासून अवघ्या दीड-दोन लाख वर्षांपूर्वी 'होमो सॅपियन' ऊर्फ 'शहाणा मानव' ही आजची मानवजात निर्माण झालेली आहे व त्याचीही उत्क्रांती होतच आहे. आदिमानव असतानाच तो हाताने दगडांपासून साधीसुधी हत्यारे बनवायला शिकला. जंगलात किंवा उघडय़ावर एकटय़ादुकटय़ाने स्वसंरक्षण करून राहण्यापेक्षा तो माणसांच्या टोळ्या व नंतर संघसमाज बनवू लागला, घरे बांधू लागला, समाजात एकमेकांशी संवाद साधण्यासाठी त्याच्या आवाजाचे काही शब्द व हळूहळू त्याची भाषा बनू लागली. सर्वात महत्त्वाची गोष्ट ही की त्याचा मेंदू वाढू शकल्याने तो विचार करू लागला. भाषा आणि मेंदू एकमेका साहय़ करू लागले. स्मृती वाढली, विचार वाढले, आता काय झाले पाहा. मूलत: वन्य -प्राणी असलेला आदिमानव, उत्क्रांतीच्या त्याच्या पुढच्या पायरीवर तो आता स्वत:च्या हाताने स्वत:च आपली हत्यारे बनवू शकणारा, विचार करू शकणारा, एकमेकांशी गुंतागुतीचे संवाद भाषेद्वारे करू शकणारा, स्वत:ची घरे बांधू शकणारा, पशुपालन करणारा व नंतर मानवरूपात येऊन काही हजार वर्षे जीवन जगल्यावर शेवटच्या दहा-बारा हजार वर्षांत शेती करून धान्योत्पादन करून ते साठवूनही ठेवू शकणारा, हुशार मानव बनला. हय़ा इतक्या कुवती प्राप्त झाल्यामुळे ही द्विपाद मनुष्यजात पृथ्वीवरील इतर सर्व पशू-पक्ष्यांशिवाय वरचढ ठरली, समर्थ ठरली. बिनशेपटीच्या एका मर्कट जातीपासून अनेक टप्प्यांनी अखेर आजची बुद्धिमान, शहाणी, कुशल व सुसंस्कृत मानवजात बनायला त्याला एक-सव्वा कोटी वर्षांचा दीर्घ काळ मात्र घ्यावा लागला, हे खरे. ते असो.

याचा अर्थ असा होतो की ४६० कोटी वर्षांपूर्वी पृथ्वी निर्माण झाल्यापासून, सुमारे ४५९ कोटी वर्षेपर्यंत मानवच नव्हे तर मानवाचा कुणी पूर्वजही पृथ्वीवर नव्हता. म्हणजे मानव नवागत आहे, आदिमानवरूपात अवघ्या दहा-पंधरा लाख वर्षांपूर्वी व शहाण्या मानवरूपात तो पृथ्वीवर अवघ्या दीड-दोन लाख वर्षांपूर्वी आलेला आहे.

गेल्या काही शतकांत वैज्ञानिकांनी अतिशय परिश्रमाने संशोधन व सिद्ध केलेली अशी ही माहिती आज आपणाला उपलब्ध आहे. परंतु अवघ्या आठ-दहा हजार वर्षांपूर्वी शेतीचा शोध लागून शरीराची भूक सहजतेने भागून, सुरक्षित व स्थिर मानवी जीवन शक्य झालेल्या आपल्या शहाण्या मानव पूर्वजांना हय़ापैकी काहीच माहीत नव्हते. त्यामुळे त्यांनी ईश्वर व धर्मविषयक काही कल्पना रचायला सुरुवात केली असावी. जगात आज अस्तित्वात असलेले सगळे मोठे धर्म, गेल्या अवघ्या चार-पाच हजार वर्षांत मनुष्याने आपल्या कल्पनेने स्थापन व विस्तार केलेले आहेत. त्यापूर्वी मनुष्य जातीला 'भूक आणि भीती' यांच्याबरोबर 'भगवंत कल्पनेने' गाठले असणे शक्य आहे, पण तत्कालीन ईश्वर कल्पनांचे संघटित धर्म बनले नाहीत व कुठे बनले असले तर ते टिकले नाहीत.

जगातल्या प्राचीनांसह बहुतेक धर्मानी अशी कल्पना केली की 'आकाशात दिसणारे हे विश्व आणि पृथ्वीवरील जग-निसर्ग हे निर्माण करणारा कुणी ईश्वर आहे, दोन पायांवर चालणारा शहाणा माणूस हा इतर प्राणिसृष्टीहून वेगळा, अशी ईश्वराची खास निर्मिती आहे आणि त्याच्या इच्छेनेच सगळी जगरहाटी सुरू आहे. त्याने असेही मानले की हे सर्व जग ईश्वराने माणसासाठीच निर्माण केलेले आहे. खरे तर विश्व फार जुने आहे व त्यामानाने माणूस त्यात अगदी अलीकडे निर्माण झालेला आहे हे त्यांना माहीतच नसल्यामुळे, 'आधीच अस्तित्वात असलेल्या पृथ्वीवरील जगाचा, उत्क्रांत मानव उपयोग करून घेत आहे' हे त्यांना कळलेच नाही व त्यामुळे 'ईश्वराने माणसासाठी जग निर्मिले' असे त्यांनी मानले. आणि केवळ माणसासाठीच का? माणसाचे एवढे मोठे असे काय महत्त्व आहे, की ईश्वराला खास त्याच्यासाठी योजनापूर्वक जग निर्मिण्याची गरज वाटली? किंवा त्याचे विश्व आधीच अस्तित्वात असले तर नंतर कोटय़वधी वर्षांनी ईश्वराने त्यात हा माणूस कशासाठी (कोणत्या हेतूने) निर्मिला? भौतिकशास्त्राचे ज्ञान नसलेल्या तत्कालीन माणसाला असे प्रश्न पडलेच नाहीत. त्यामुळे तो ईश्वर कल्पना व धर्मकल्पना रचण्यात गुंग झाला. एकदा ईश्वर-अस्तित्व आपल्या मनात मान्य केल्यावर, तो असा आहे, तसा आहे, तो हे करतो, ते करतो' असे तो म्हणू लागला. जगात वेगवेगळ्या ठिकाणी मोठमोठय़ा नद्यांच्या काठी वेगवेगळ्या मानवसमूहांनी आपापल्या संस्कृती आणि धर्म निर्माण केले. त्यातील काही टिकले व काही कालौघात नष्ट झाले. 'ईश्वर अस्तित्वात नाही' असा वेगळा विचार मांडणारेही काही विचारवंत विशेषत: भारतात होऊन गेले. आपण ह्य़ा प्रकरणात, मानव पृथ्वीवर केव्हा आणि कसा आला व त्याच्या प्रगतीचा आरंभ कसा झाला, त्यावर फक्त एक नजर टाकलेली आहे.